Het was u vast nog niet opgevallen dat ik verliefd ben op de Engelse taal. Eigenlijk heb ik er heimelijk nood aan. Dit Engeland - gedoe wordt gegarandeerd een levenslange verslaving. Anderen worden zot zonder nicotine of alcohol, ik voel mij zo klein als menselijk mogelijk is, zonder Engels. Natuurlijk ben ik geboren en getogen als een fiere Belg en thuis is waar mijn Nederlandse roman staat (en dus niet mijn Stella) …
Om mijn vaderland en alle mensen, die mij dierbaar zijn, even in de bloemetjes te zetten, schrijf ik vandaag in mijn moedertaal. Eigenlijk is mijn moedertaal een plat, boers, West – Vlaams dialect, Nederlands met flink wat haar op. En eigenlijk schrijf ik vandaag in de Nederlandse taal voor mijn toegewijde grootouders. De hoeveelheid bewondering dat ik voor die mensen heb, is gewoon even groot als de liefde die ze mij geven.
Er wordt wel eens gezegd dat ik enorme gelijkenissen vertoon met mijn grootvader. Terwijl anderen dat gaan zien als een verloren strijd tegen ouderdom en de nodige ongemakjes, is dit voor mij een mooier compliment dan iedere Nobelprijs of Oscar. Dat kleine mannetje in zijn veel te grote tuin heeft er voor gezorgd dat veel mensen zich goed voelen. Of het nu gaat om een rondleiding in zijn tuin, een zware operatie, onder - voorzitterschap van een vereniging of lijsttrekker zijn van een politieke partij, alles kan en met een lach natuurlijk.Soms zelfs wel ‘voor éénen euro’…
Niet alleen hij is een optimist tot in de kist, ook zijn vrouw is ongetwijfeld een rots in de branding. Ze is die soort vrouw, waar iedereen wel eens behoefte aan heeft: de emotionele dochter, de gestresseerde zoon, de turbo-echtgenoot, de schoondochter, het plagende kleinkind en een kameleon, genaamd Sarah.
Ze is de persoon die mij het best kan inschatten.Handig toch zo’n spiegel van jezelf?! Yep, maar ook scary! (daar ga ik weer de Engelse toer op). Ik zou haar wel eens willen inschrijven voor de ‘Slimste Vrouw’! Informatie heeft ze genoeg verzameld in haar leven. Daar ben ik zeker van, want met mijn informatie kan ze zo een trilogie schrijven. Noem het en ze weet er iets over te vertellen: studiekeuzes, relaties, moederliefde, kleine attenties, schimmelinfecties, nagelbijten, homeopathie… Hoef ik nog door te gaan?
Dit is natuurlijk nog maar een tak van de familieboom, de andere tak zit gegarandeerd al in dromenland en wordt in een volgende blog behandeld.
Ik wil beroemd worden met schrijven, niet als aanstoker van de WGW1 (The First World Grandparent War). Trouwens beide grootouders verdienen een blog voor zich apart. Want, hoewel wij, jongeren in de 21ste eeuw, nood hebben aan ouders die het goede voorbeeld tonen, blijven grootouders het knipperende lichtje aan de sterrenhemel, een knipoog naar het verleden en een richtingaanwijzer naar de toekomst.
Ik wil beroemd worden met schrijven, niet als aanstoker van de WGW1 (The First World Grandparent War). Trouwens beide grootouders verdienen een blog voor zich apart. Want, hoewel wij, jongeren in de 21ste eeuw, nood hebben aan ouders die het goede voorbeeld tonen, blijven grootouders het knipperende lichtje aan de sterrenhemel, een knipoog naar het verleden en een richtingaanwijzer naar de toekomst.
Daarom, steek ik met veel plezier Sinterklaas terug op zijn stoomboot richting de Spaanse Riviera en verklaar ik hierbij 6 december de officiële ‘Omi & Opi’-dag van het jaar. Vanaf nu wordt er geen chocolade meer gegeven aan de kinderen. De kleinkinderen zelf gaan op deze dag opa en oma een bezoekje brengen, met een doosje heerlijke truffels.
En weet je wat ik nu zie in mijn gedachten? Een klein mannetje in een veel te grote tuin, dat zijn mond tuit bij het horen van het woord: ‘truffel’.
En weet je wat ik nu zie in mijn gedachten? Een klein mannetje in een veel te grote tuin, dat zijn mond tuit bij het horen van het woord: ‘truffel’.
Bedankt & tot de volgende keer,
Uw kleinkind,
XS.
No comments:
Post a Comment